Portugalia

Język urzędowy : PORTUGALSKI
Stolica : LIZBONA
Waluta : EURO
Strefa czasowa : UTC O:00

Zarówno Portugalia, jak i jej mieszkańcy, witają turystów z otwartymi rękami i uśmiechem na twarzy, a fani piłki nożnej i golfa poczują się w niej jak w raju.

Geografia - położenie
Portugalia zajmuje obszar na Półwyspie Iberyjskim w południowo - zachodniej części Europy i graniczy jedynie z Hiszpanią. Zachodni brzeg oblewają wody Oceanu Atlantyckiego, na którym leżą również portugalskie wyspy, a mianowicie Azory i Madera. Zróżnicowany krajobraz intensyfikuje wrażenia z pobytu w tym gorącym i otulonym błękitnym niebem kraju. Na południu spotkamy szeroką równinę Alentejo, na wybrzeżu – urokliwe zatoczki i białe plaże, na wschodzie, północy i południu kraju – malownicze wzniesienia m. in. Serra da Estrela, Beira Alta, czy Beira Baixa. Najwyższym punktem w Portugalii jest szczyt Ponta do Pico (2351 m n.p.m.), znajdujący się na wyspie Ilha do Pico w Archipelagu Azorów. Powierzchnia całkowita Portugalii podzielona jest na 18 dystryktów i wynosi ok. 92 tys. km2.

Klimat
Portugalia to zderzenie trzech odmian klimatu podzwrotnikowego morskiego. Na wybrzeżu panują wilgotne wiatry, wiejące znad Oceanu Atlantyckiego, w głębi kontynentu - bezdeszczowe lata, podczas których temperatura sięga nawet 40°C, i suche zimne zimy, trwające średnio od listopada do marca z temperaturą ok. 12°C. Południe Portugalii opanował natomiast klimat śródziemnomorski z upalnym okresem letnim i chłodnymi, wilgotnymi zimami. Wszystkie trzy strefy klimatyczne mają wspólne miejsce spotkań, którym są wzniesienia Serra da Estrela, co daje zróżnicowany obszar geograficzny po obu stronach gór.

Przyroda
Charakterystycznym elementem portugalskich krajobrazów są drzewa oliwkowe, narcyzy i miniaturowe żonkile. W zasadzie cała Portugalia, dzięki zróżnicowanemu klimatowi, posiada liczne endemiczne gatunki roślin, których w Parku Narodowym Peneda - Geres istnieje aż 18. Portugalską faunę w dużej mierze zdominowały dziki i ptaki (w rejonie Algavare zaobserwowano 300 różnych gatunków), florę natomiast – lasy mieszane, stanowiące podstawę gałęzi gospodarki - leśnictwa, należącej do najważniejszych w tym regionie Europy.

Średnie Temperatury
I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII
15 16 18 19 25 25 28 28 26 22 19 16

Kultura
Cecha charakterystyczną dla Portugalczyków jest brak pospiechu.Mieszkańcy Portugalii są ponadto wylewni i gościnni. W niezwykły sposób celebrują jedzenie i posiłki a każdy region słynie ze swojej kuchni.

Kuchnia
Narodowe danie Portugalczyków to dorsz suszony i solony, określony portugalskim mianem bacalhau, które można przyprawić na 365 sposobów. Oprócz dorsza Portugalia słynie ze świeżych ryb i owoców morza, podawanych praktycznie we wszystkich restauracjach. Na długi życiorys z pewnością nie mogą zatem liczyć: cefale, tuńczyki, mieczniki, sardynki, kraby, krewetki, langusty, mięczaki i duże skorupiaki. Oczywiście możliwe są różne wariacje w sposobach przyrządzania ryb. Cataplana to naczynie, w którym przyrządzana jest potrawa o tej samej nazwie, złożona z owoców morza i kawałków szynki. Arroz de Marico natomiast jest połączeniem owoców morza i ryżu, ale przykładów na łączenie różnorakich składników i ryb, może być mnóstwo.
Popularnością cieszą się również zupy takie jak: caldo verde, czyli zupa kapuściana z ziemniakami, bądź kawałkami szynki, sopa á alentejana – zupa z dropia z chlebem, gotowanym jajkiem, dużą ilością czosnku, posypana kolendrą, zupa caldeiradas – rybna z pomidorami, cebulą, czosnkiem, a jeśli jest to możliwe – również z kalmarami lub ośmiornicami.
Jeśli chodzi o mięsa, Portugalia wyróżnia się spośród innych państw europejskich tym, że są one zdecydowanie bardziej miękkie i słodkie. Najsmaczniejsze portugalskie mięso to wieprzowina duszona ze skorupiakami, a uprzednio zanurzona w marynacie czosnkowo – paprykowej. Bardzo smaczne są również kiełbasy z dużą ilością czosnku, robione nie tylko z czystej wieprzowiny, ale także mieszane ze zbożem. Do tego mięso najczęściej serwowane jest z ostrym sosem chilli i ziemniaczkami o smaku orzechów.
Smakosze lekkiej kuchni nie będą w Portugalii zbyt najedzeni, choć oczywiście można zamówić w restauracji zestaw sałatek - salada mista z wymieszanych pomidorów, cebuli i oliwek. Ze słodkości można spróbować toucinho do céu, czyli „bekonu z nieba”, lub papos d’amjo – „anielskich policzków”, zrobionych na bazie żółtek i cukru, a doprawionych migdałami, pomarańczami, popularnym w Portugalii cynamonem, czy cytryną. Po takim posiłku najlepiej zamówić kawę, parzoną na różne sposoby.
Dobrą metodą na strawienie ciężkich portugalskich potraw jest lampka Porto. Wbrew powszechnym opiniom, istnieją trzy główne odmiany tego wybornego trunku: ruby, white i tawny. Najbardziej znane jest Porto – Ruby (czerwone) o słodkim lub półsłodkim smaku. Jest to również jego najtańsza odmiana. Wino udostępnia się po dwóch latach przechowywania w dębowych beczkach, uzyskuje się je z winogron z różnych lat i z tego powodu posiada ono najniższą jakość. White to inaczej Porto białe – barwę tę można uzyskać albo z białych winogron, albo po oddzieleniu skórek owoców czerwonych od soku w trakcie procesu fermentacji. Porto white jest winem wytrawnym. Tawny z kolei jest trunkiem kupażowanym z różnych roczników, jednak minimalny okres przechowywania płynu w beczkach to 3 do 5 lat. Jest ono raczej wytrawne i posiadające korzenno – waniliowy posmak. Do znanych gatunków należą także wina:

Dated Port – minimum siedmioletnie i niekupażowane, pochodzące z określonego rocznika,
Late Bottled Vintage (LBV) – uznawane za jedno z dwóch najbardziej wartościowych, pochodzące z lepszych roczników, przechowywane średnio 5 lat,
Vintage”– najlepszej jakości wino, pochodzące tylko z wybranych roczników.

Pamiątki
Sklepy w Portugalii czynne są od 8.30 do 13.00 i od 15.00 do 19.00. Najchętniej kupowanymi przez turystów pamiątkami są wyroby rękodzielnicze, takie jak ceramiczne płytki azulejos, wyroby garncarskie, dywany - koniecznie z Arraiolos, haftowane obrusy, koronki, porcelana i kryształy Atlantis, wytwory z korka i wikliny, słomiane kapelusze, wyroby z palmy, miedzi a także kosze.

Waluta
Walutą obowiązującą jest EURO

Przykładowe Ceny
Obiad: 10 – 15 EUR Winogrona (kg): 2 EUR Woda mineralna: 1 EUR Kawa:ok. 0,6 – 1 EUR

Warto zobaczyć:

Algarve - Południowe wybrzeże – Algarve – jest jedną z 18 prowincji Portugalii i najbardziej obleganym przez wczasowiczów regionem, głównie ze względu na złote plaże, oceniane jako najpiękniejsze na świecie. Stolicą regionu jest Faro, zamieszkiwane przez 32 tys. mieszkańców, a wyposażone w lotnisko międzynarodowe i uniwersytet. W starożytności ośrodek handlowy Greków, Rzymian i Maurów. Wiele tu zabytków z różnych epok i o różnych stylach. Najważniejszym punktem Faro jest usytuowana na Starym Mieście renesansowa katedra z pięknie zdobionymi organami i polichromowanymi kafelkami, którymi wyłożone są kaplice. Algarve odznacza się od reszty kraju typowym śródziemnomorskim klimatem, przepięknym terenem ze wznoszącymi się licznie pagórkami i wypełnionymi śródziemnomorską roślinnością dolinami. Przez długi czas Algarve pozostawało pod panowaniem Maurów, a ich ostatnie miasto poddało się dopiero w XIII w. Ze względu na panujący klimat korzystne w uprawie są: pomidory, truskawki, awokado, pigwy, granaty, śliwki, brzoskwinie, jabłka, drzewa figowe, drzewa oliwne, szarańczyn i drzewa migdałowe, których okres kwitnienia, przypadający w lutym, należy do widoków zapierających dech w piersiach.
Wszystkie kurorty Algarve zapewniają wypoczynek na wysokim poziomie, a łagodny klimat i ciepłe morze spełniają marzenia o relaksujących wczasach. Z pewnością warte odwiedzenia są miejsca takie jak Lagos, w którym odnajdziemy Złoty Kościół, wypełniony złoconymi rzeźbami, barokowymi obrazami i malowanym beczkowym sklepieniem. Poza miastem natomiast malowniczością zachwycają formacje skalne Ponta da Piedade. W Segres za to zwiedzimy średniowieczne fortyfikacje (Fortalaza de Segres) z 43-metrową różą wiatrów. Nieopodal Segres znajduje się przylądek, znany żeglarzom jako „Koniec Świata” (O Fim de Mundo), w rzeczywistości jest nim Przylądek św. Wincenta (Cabo de Sao Vicente). Pozostałości Maurów, Arabów i Rzymian odszukamy przede wszystkim w Silves – miejscowości zaludnionej w IV w. p.n.e. Niegdyś stolica regionu Algarve, teraz miasto ciekawe turystycznie ze wznoszącymi się nad nim mauretańskim zamkiem i chrześcijańską katedrą. Pośród masywu górskiego (Serra de Monchique) znajduje się również Caldas – uzdrowisko portugalskie, znane z rzymskich term, bazujących na wodach leczniczych. Ze względu na zachowane piękne porty, warto pojechać do wioski rybackiej – Quarteira, gdzie wstąpić należy na prawdziwy cygański targ, a także do Vilamoura, w którym można podziwiać zacumowane w porcie jachty. Poza historycznymi zabytkami w ramach odpoczynku na słynnych plażach, z pewnością leżak warto rozłożyć na plażach takich jak: Praia da Rocha, Praia do Barranco, Praia de Salema.

Lizbona - położona na wybrzeżu, u ujścia rzeki Tag, jest stolicą Portugalii od 1255 r. (za sprawą króla Alfonsa III). Według legendy, Lizbona powstała po wyjeździe króla Itaki – Odyseusza, po którym pogrążona w tęsknocie nimfa Kalipso zamieniła się w węża, a jego sploty przeobraziły się w siedem wzgórz, na których obecna stolica jest usytuowana. W czasach rzymskich Lizbona figuruje jako osada o nazwie Olisipo. Po przejęciu miasta przez Maurów przyjęła nazwę Lishubna. Następnie stała się własnością pierwszego króla portugalskiego – Alfonsa I Zdobywcy. Od tego czasu Lizbona rozpoczęła swój właściwy rozwój. Pierwszy uniwersytet powstał już w 1290 r. a jego fundatorem był król Dionizy I. Przez kolejne stulecia przenoszono go raz do Coimbry, potem znów do Lizbony. W ostatecznym rozrachunku, uniwersytet na stałe powstał w Lizbonie dopiero na początku XX w. Stolica zyskała sławę i bogactwo dzięki odkryciom geograficznym, rozpoczętym w XV w. Ciągły eksport i import z portu Belém uczynił Lizbonę ważnym ośrodkiem handlowym między Europą, a koloniami zamorskimi. Odkrycie złota w Brazylii skusiło Jana V Wielkodusznego do wznoszenia luksusowych budynków, zapomniał on jednak o przeznaczeniu funduszy na rozwój miasta. Wszystkie te pomniki chwały zostały zburzone podczas trzęsienia ziemi w 1755 r. Hamulcem w rozbudowie metropolii była także dyktatura Salazara, który od 1932 r. sprawował władzę w sposób autorytarny i zbliżony do faszyzmu. Mimo to Lizbona w całej swojej okazałości zachowała urok, a liczne zabytki świadczą o jej dawnej świetności.
Z inicjatywy Józefa I i markiza Pombala rozbudowano m. in. Dolne Miasto – Baixa, gdzie życie skupia się głownie wokół placu imienia Terreiro do Paço (Praça do Comércio). W XVI w. stał tam pałac królewski, aktualnie - jedynie pomnik Józefa I. Kolejnym miejscem wartym odwiedzenia jest Zamek św. Jerzego (Castelo de Sao Jorge), którego duża część w postaci murów i wież pochodzi z czasów okupacji mauretańskiej. Za czasów Manuela I Szczęśliwego na przełomie XV / XVI w. zamek przestał być siedzibą królewską. Praktycznie do rozpoczęcia II Wojny Światowej mury zamku pełniły funkcję koszar i więzienia, a aktualnie można je zwiedzać codziennie i bezpłatnie. Dostępna jest w tym miejscu również wystawa Olisipónia, poświęcona historii zamku i miasta. Z Zamku św. Jerzego rozciąga się wspaniały widok m. in. na Klasztor Hieronimitów (Mosteiro dos Jerónimos), którego budowa trwała pierwsze 50 lat XVI w. a powstała w miejscu dawnej kaplicy, założonej przez samego Henryka Żeglarza. Klasztor reprezentuje styl manueliński, którego bazą jest połączenie gotyku i renesansu. Klasztor pozostawał długi czas pod opieką zakonu św. Hieronima; w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia został wpisany na „Listę światowego dziedzictwa UNESCO”. Oprócz widoku na Klasztor Hiernimitów, warto wytężyć wzrok i dostrzec Wieżę Betlejemską (Torre de Belém). Budowę wieży zlecił Manuel I Szczęśliwy w I połowie XVI w. i podobnie jak klasztor utrzymał ją w stylu manuelińskim. Od samego początku wieża umiejscowiona przy ujściu rzeki Tag do morza, stanowiła symbol potęgi morskiej i rodzaj latarni – punktu orientacyjnego dla żeglarzy, a później znów podobnie jak klasztor – więzienia. Na tym podobieństwo historii wieży do klasztoru się nie kończy – została bowiem także wpisana na „Listę światowego dziedzictwa UNESCO” w 1983 r.
Z Praça do Comércio poprzez Rua do Ouro i ciągnącą się Rua Augusta, udostępnioną tylko dla pieszych i oferującą im liczne rozrywki, można dotrzeć do placu Praça Dom Pedro. Inna nazwa tego najpopularniejszego w Lizbonie miejsca brzmi: Rossio. To właśnie tutaj do XVIII w. bawiono się podczas karnawału i korrid, ale także oglądano ceremoniał palenia na stosie w czasach inkwizycji oraz wykonywanie publicznych egzekucji. Przy placu zobaczymy dziewiętnastowieczny Teatr Królowej Marii II (Teatro Nacional Dona Maria II). Z tego miejsca dostrzeżemy również dworzec (Estaçao do Rossio), o neomenuelińskiej frontowej elewacji.

Fatima - to położona w centrum kraju miejscowość, znana w religii chrześcijańskiej jako ośrodek kultu maryjnego. Według Kościoła w 1917 r. w Fatimie miało miejsce objawienie Matki Boskiej. 13 maja ukazała się pastuszkom - Franciszkowi i Hiacyncie Marto oraz Łucji dos Santos, przekazując im trzy boskie tajemnice. Następnie wizja ta powtarzała się kilkakrotnie (w formie świetlnej) mieszkańcom Fatimy. Sanktuarium Matki Boskiej Różańcowej budowano w tym miejscu przez 25 lat od 1928 r. Objawienie fatimskie Kościół uznał za cud w 1930 r. a trójka pastuszków odnalazła w nim miejsce swojego ostatniego spoczynku. Rokrocznie miejsce to odwiedzają tysiące pielgrzymów z całego świata.
Sintra to powiatowe miasto niedaleko Lizbony, liczące ok. 9 300 mieszkańców. W skład powiatu Sintry wchodzi 20 gmin. Miejscowość znana jest z wiejskich targów, odbywających się dwa razy w tygodniu i z tawern, w których przysmakiem są pikantne kiełbaski. Sintra uzyskała prawa miejskie w 1154 r. z polecenia króla Alfonsa I Zdobywcy. Główną atrakcją miasta jest pałac (Palácio Nacional de Sintra), położony w Sintra Vila – historycznym centrum. Na szczególną uwagę w tej czternastowiecznej rezydencji zasługują:

Sala Dos Brasoes ze względu na plafony z I połowy XVI w., na których widocznych jest 71 herbów portugalskich rodzin arystokratycznych,
Sala dos Arabes (marmurowa fontanna, mauretańskie płytki z XV w.),
Sala Dos Cisnes,
Sala das Pegas.

Coimbra - w latach 1139 – 1385 była stolicą Portugalii, a jej właściwy rozkwit przypada na XII w. Od początku miasto było bardzo podzielone i ze względu na religię (mauretańską i żydowską) i ze względu na status społeczny. Najważniejszym ośrodkiem naukowym w Coimbrze był uniwersytet (Universidade Velha) przeniesiony z Lizbony w 1308 r. Usytuowano go na Pátio das Escolas, a niezwykle okazałe i warte przyjrzenia są:

osiemnasto wieczne wrota na dziedziniec (Porta Férrea),
barokowa biblioteka uniwersytecka (Biblioteca Joanina),
kaplica św. Michała (Capela do San Miguel).

Schodząc w dół starego miasta, niedaleko Starego Uniwersytetu spostrzeżemy szesnastowieczną Nową Katedrę (Sé Nova), dwunastowieczną Katedrę Starą (Sé Velha), natomiast na obrzeżach warto obejrzeć klasztor augustiański (Mosteiro de Santa Cruz), pochodzący z 1131 r. a w ramach odpoczynku pospacerować alejkami Ogrodu na Rękawie (Jardim da Manga), ponoć zaplanowanego przez Jana III właśnie na rzeczonym rękawie.

Porto - miasto słynące ze wspaniałych win. Serce miasta stanowi Praca de Liberdade z pomnikiem Piotra IV, Ratusz Miejski, katedra Se, Pałac Biskupi, Casa do infante, gdzie urodził się książę Henryk Żeglarz, Cais da Ribeira – najbardziej gwarne miejsce w Porto, wpisane na listę UNESCO. Polecamy wizytę w winiarni, gdzie można zapoznać się z procesem produkcji słynnego Porto i gdzie warto spróbować lokalnych trunków.

Źródło: www. Lovetotravel.pl